TIG (ang. tungsten inert gas) lub GTAW (gas tungsten arc welding) – metoda spawania nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych, takich jak argon, hel lub ich mieszanki. Oznaczona jest kodem 141. Łuk jarzy się pomiędzy elektrodą nietopliwą wykonaną z czystego wolframu lub wolframu uszlachetnionego tlenkami, takimi jak tlenek toru, tlenek cyrkonu, tlenek lantanu i innymi, a spawanym materiałem. W większości przypadków elektroda wolframowa (palnik TIG) podłączana jest do bieguna ujemnego, a zacisk masy do bieguna dodatniego spawarki. Powoduje to wydzielanie się większej ilości ciepła w miejscu powstawania spoiny, mniejsze obciążenie elektrody wolframowej (elektrony przepływają od minusa do plusa). – Wikipedia (https://pl.wikipedia.org/wiki/TIG)
Metoda TIG jest stosowana do spawania ręcznego lub automatycznego. Metodą tą spawa się prądem stałym wszystkie gatunki stali, zwłaszcza stale wysokostopowe, oraz metale nieżelazne. Największe zastosowanie znajduje jednak przy łączeniu aluminium i stopów aluminium z użyciem prądu przemiennego ze względu na uzyskiwanie złącz spawanych o bardzo wysokiej jakości. Jedna z najbardziej uniwersalnych metod spawania.

Spawanie MIG/MAG (ang. Metal Inert Gas / Metal Active Gas) – spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych (MIG, metoda 131) lub aktywnych (MAG, metoda 135). Jako gazy osłonowe obojętne najczęściej stosuje się argon lub hel. Natomiast jako gazy osłonowe aktywne – dwutlenek węgla lub jego mieszaninę z argonem.
W metodzie MIG/MAG łuk elektryczny jarzy się między spawanym materiałem, a elektrodą w postaci drutu. Łuk i jeziorko ciekłego metalu są chronione strumieniem gazu obojętnego lub aktywnego. Metoda nadaje się do spawania większości materiałów, dobierając druty elektrodowe i gaz osłonowy, odpowiednie dla różnych metali.